خلخالی ؛ خوب،بد،زشت

صادق خلخالی از جمله انقلابیونی است که پس از پیروزی انقلاب با تکیه بر مسند حاکم شرع دادگاههای انقلاب ، دست به مجازات شمار زیادی از ضدانقلاب زد که این مجازات ها حرف و حدیث های زیادی ایجاد نمود!
داستان خلخالی ، داستان تازه ای نیست و بلکه در هر انقلابی که علیه حاکمی برپا میشود ، اگر انقلاب منجر به تغییر ساختار سیاسی گردد ، فرد یا افرادی دست به پاکسازی فیزیکی ضد انقلاب میزنند!
حتی در انقلاب فرانسه (که فخر روشنفکران ایرانی به شمار میرود) شخصیتی کلیدی به نام «ماکسیمیلیان روبسپیر» بر سر کار می آید.
او در دوره حکومتش با زیر گیوتین بردن اشراف و نخبگان سیاسی فرانسه اعم از سلطنت طلب و ضدانقلاب و در نهایت انقلابیون جناح « ژیروندن » ، خفقان و وحشت عجیبی در میان سیاسیون انداخت و تا امروز هم مورخان و سیاستمداران ، دوره حکومت او را «عصر وحشت » مینامند و از او چهره ای منفی ترسیم مینمایند!
اما «نهرو » (سیاستمدار هندی) درباره روبسپیر نظر جالبی دارد ؛ وی با اذعان به اینکه هیچگاه تیغه گیوتین روبسپیر بر گلوی مردم فرودست پایین نیامده ، دلیل اصلی اعدام های دوره وحشت را ترس مردم و حاکمان انقلابی فرانسه از حملات کشورهای پادشاهی اروپا و نیز خرابکاری های اشراف و سلطنت طلبان فرانسوی (که در زیر چتر امنیتی انگلستان و هاپسبورگ قرار داشتند)بود !
در حقیقت نهرو به این مسأله اشاره میکند که این برخوردهای خشن حاصل اقدامات ضدانقلاب بود!
داستان خلخالی و برخوردهای تند و تیز او نیز خالی از این مسائل نیست!
اگر کسی با فضای پنجاه و هشتی ایران آشنا باشد ، در میابد که آن زمان راه حل های مسالمت آمیز به بن بست کشیده شده بود و مناطق گوناگون ایران چنان در آشفتگی کشاکش با گروهک ها میسوخت که هیچ چاره ای جز برخورد قاطع نماند!
بخش بزرگی از برخوردهای صادق خلخالی با گروهکها نیز در همین پارادایمِ قابل دفاع تعریف میگردد.
چنانکه در اسناد و خاطرات زیادی به این نکته اشاره شده که بسیاری از همین گروهک های خونخوار ، تنها با شنیدن خبر حضور خلخالی در منطقه ، دست از مقاومت کشیده و میگریختند!

اما خلخالی همچنان که در فضای دهه شصت قهرمان به شمار می آمد در دهه هفتاد و هشتاد موج نفرت از او شدت گرفت ولی اکنون کم کم شاهد برخاستن زمزمه های قهرمان سازی مجدد از خلخالی هستیم!
دلیلش هم مشخص است ؛ فساد اقتصادی و سیاسی در سرتاسر جامعه چنان رسوخ کرده که مردم انتظار برآمدن فردی را دارند که بدون اندکی ترحم و با نهایت قاطعیت همه مفسدین را قلع و قمع کند!

پس این پرسش پدید میاید که آیا خودمان قهرمانهایمان را طبق شرایطمان میسازیم و یا اینکه در شرایط های سخت قهرمانان ساخته میشوند؟
در گذر از تجربه خلخالی و روبسپیر ، باید به این نکته توجه کرد که بر خلاف باور بسیاری از مردم ، همانطور که حکومت ها باید دست نوازشگر بر عامه مردم داشته باشند ، باید « دژخیم » قاطعی نیز در کنار خویش نگهدارند تا به وسیله او منافع ملت حفظ شود!
نبود دژخیم در یک حکومت مانند نداشتن دیوار برای خانه است که طمع افراد پاک را نیز برای تطاول و دست درازی بر می انگیزاند!
این نکته را برخی از فیلسوفان مسلمان و مانند «ابن سینا» و «فارابی» و «ابن رشد» و بسیاری از فیلسوفان اروپایی مانند «فرانسیس بیکن» ، «جان لاک» ، «نیکولو ماکیاولی» و «ژان روسو» با دلایل فراوان تایید و تشریح کرده اند!
پس همانطور که میپذیریم خلخالی در دوره ریاستش بر دادگاههای انقلاب افراطهایی کرد اما نباید از این نکته به سادگی گذشت که حضور او در آن شرایط بحرانی کمکی بود برای انقلاب و ملت برای گذر از خرابکاری های ضدانقلاب و تجزیه طلبان !

.

تبدیل تجربه به علم

در کشورهای غربی پایه اصلی علم و دانش را «تجربه» تشکیل میدهد!

اما در کشور ما میان تجربه و علم جدایی بزرگی افتاده است!

برای نمونه خوب است به این نکته توجه کنیم که بسیاری از شکسته بندهای سنتی از بسیاری از فیزیوتراپ ها در درمان های استخوانی موثر تر هستند!

یا بسیاری از تجربیات روستاییان ما درباره حیوانات از علم دانشجویان رشته دامداری بالاتر است!

و یا گاهی دوتار زدن یک چوپان از مجموع آموخته های دانشجویان موسیقی بالاتر است! بقیه موارد هم قس علیهذا ...

مشکل از کجاست؟

حقیقت این است که علم تدریس شده در دانشگاههای ما اکثرا وارداتی است و بدتر اینکه همین علوم وارداتی از قرن نوزدهم به این سو پیشرفت نکرده و حال اینکه در دانشگاههای غربی معادلات علمی هر ساله در معرض نقد قرار میگیرد و حتی رشته های بسیاری به کرسی های دانشگاهی افزوده میشود و از آن جالب تر شماری از رشته ها هم به دلیل نقدهای علمی حذف میشود!

بسیاری از دانشجویان با صاحبان حرفه ها رفیق شده و حتی شاگردی میکنند تا بتوانند تجربه های ناگفته شان را ثبت و ضبط کنند و به صورت «علمی شده» به دانشگاهها ارائه دهند!

این بخشی از همان تکاپوی علمی است که خلاء آن در کشور حس میشود!

البته این خلاء علمی چیزی نیست که به تازگی با آن گریبانگیر شده باشیم و بلکه قدمت دیرینه دارد!

اگر نگاهی به فهرست کتب علوم در « دوره طلایی تمدن اسلامی» بیندازید خبری از کتب صنعتی نیست مگر کم و آن هم بیشتر مربوط به مکتب بغداد ؛ زیرا بیشتر این علوم صنعتی سینه به سینه و از پدر به پسر و از استاد به شاگرد انتقال میافت و شاید دانشمندان مسلمان نیازی نمی دیدند که این علومِ فنی تدوین شود و همین باعث شد که شمار اندکی از دانشمندان مانند « بنوموسی » به بحث تدوین صنایع ورود کنند!

در نقطه مقابل تمدن اسلامی ، رنسانس را در پیش چشم داریم که نقطه آغاز آن با دانشمندانی مثل «داوینچی» است که همه تجربیات خود را مکتوب میکردند و همین تجربیات مکتوب با تجربیات دیگران آمیخته میشد و دستگاههای جدید صنعتی تولید میگشت ؛ تا جایی که رنسانس منجر به «انقلاب صنعتی» گردید!

اکنون نیز دانشگاهیان ما سوار بر خودرویی هستند که قطعاتش چهارصد سال پیش در اروپا ساخته شده و در دوره رضاشاه در ایران مونتاژ شده و میخواهند اکنون یک زمین سنگلاخی را با آن خودرو شخم بزنند!

متوجه هستید؟

داستان پرچم

«پیاده روی اربعین» برای من دانشگاهی است که هرسالی که به این سفر معنوی میروم ، ترمی از درس های نو فرا می گیرم!

میتوانم به جرات بگویم که همین پیاده روی سالانه اربعین ، بسیاری از دیدگاهها و جهان بینی های من را دگرگون و یا تکمیل و یا ایجاد کرد!

نخستین بار مفهوم پرچم را از نخبگان «پان ایرانیست» دریافتم ولی هنوز هم پرچم برایم اهمیت چندانی نداشت؛ چون این نخبگان ، پرچم مطلوب ایران را همان پرچم «شیر و خورشید» می دانستند!

اما نخستین باری که نسبت به پرچم خویش احساس وابستگی کردم ، نخستین باری بود که به اربعین رفتم و در آنجا دیدم که در همه جای عراق پرچم عراق به همراه پرچم های امام حسین برافراشته بود و پیر و برنای عراقی در دست خود پرچم عراق را داشتند و من از این بابت احساس شگفتی میکردم که چرا اینها این اندازه پرچم خود را بالا میبرند و در حالی که باید تنها پرچم امام حسین را برافرازند!

همین را از یک دوست عراقی پرسیدم و سخن جالبی به من گفت : "اکنون که همه جهان میخواهند عراق را بر زمین بزنند ، ما یکی از کارهایمان همین است که با برافراشتن پرچم عراق ، پشتیبانی خود را از کشورمان اعلام کنیم!"

من از این سخن وی به شدت تکان خوردم. با خودم اندیشیدم که ما برای پشتیبانی از ایران چه کرده ایم؟

همان سال بود که موزیک کلیپ پرشکوه «ایستاده ایم 2 » پخش شد که زمینه آن «جنگ پرچم ها» بود و همان هنگام تصمیم گرفتم برای اربعین بعدی پرچم ایران را با خودم به کربلا ببرم!

سال بعد که به همراه دوستانم -و پرچم کشورمان - به پیاده روی اربعین رفتم ، با دو جور واکنش به افراشتن پرچم ایران در عراق روبرو شدم: گروه اقلیت که گهگاهی مخالفت میکردند و گروه اکثریت که بسیار استقبال کردند.

حتی چند بار که برخی عراقی ها خواستار جمع کردن پرچم شدند ، یکی از دوستان ترک زبان ما با حرارت و تعصب میگفت :"لا ؛ هذا دمی" (نه ؛ این خون من است!)

این چند مخالفت انگشت شمار ، بیشتر از سوی پیروان متعصب «مقتدی صدر» بود.

اما اکثریت عراقی ها از دیدن پرچم ایران خشنود میشدند و حتی چند تن از آنها از ما درخواست میکردند که "اگر بازهم پرچم ایران دارید ، به ما بدهید که در خانه هایمان بزنیم!"

بسیاری از عراقی ها و به ویژه افسران نظامی با پرچم ما عکس میگرفتند و میگفتند "میخوایم بذاریم فیسبوک"

برایم عجیب بود که این عراقی ها چنان نسبت به پرچم ایران حرارت به خرج می دهند که انگار پرچم خودشان است و من از چندین عراقی علت محبتشان به پرچم ایران را پرسیدم و پاسخ هایی از این دست شنیدم که : "این پرچم اسلام است" ، "ایران تنها کشوری بود که در اجماع جهانی علیه عراق به کمک ما شتافت!" ، "هرچیزی که ما آرزو می پنداشتیم از سوی صاحبان این پرچم ، برایمان انجام داده شد!" و...

یادم هست که یکبار در حالی که پرچم بر روی کوله پشتی ام بود ؛ یک عراقی به من گفت: "من خودم عاشق ایران هستم ، اما بهتر نیست به جای پرچم ایران از پرچم حسین استفاده کنی؟" من ناگهان چیزی به ذهنم رسید و گفتم : " والله هذا لتعارف ولکن کل اعلام العالم تحت علم الحسین" (به خدا این پرچم برای شناسایی است ولی همه پرچم های جهان ، زیر پرچم حسین است!) آن عراقی نگاهی به من  انداخت و سپس گوشه پرچم ایران را گرفت و بوسید و رفت!

اما اوج این باور من اربعین نود و شش بود که احترامات فراوانی به من شد ، زیرا بر چوب درفش کاویانی ایران یک سربند یا حسین بسته بودم و آن را بر دوش خود راه می بردم.

در جاده بازگشت از کربلا سوار یک کامیون شدیم که به نجف بازگردیم و من همچنان پرچم را افراشته نگه داشتم!

ناگهان یک جوان عراقی -که بر روی تاج کامیون نشسته بود- از من درخواست کرد که پرچم را به او بدهم تا نگه دارد ، من اندکی ترسیدم که نکند پرچم را از کامیون به پایین پرت کند ولی پس از چند لحظه کشاکش با خودم ، پرچم را به او سپردم و با خودم گفتم "اگر پرچم را پایین بندازد ، پایین میپرم و پرچم را برمیدارم"

اما آن جوان پرچم را محکم نگه داشت و آن را استوار برافراشت و خودش هم ژستی گرفت که حاکی از غرورش بود برای برافراشتن چنین پرچمی!

پرچم ایران همچنان در آسمان عراق پیچ و تاب می خورد و من همانگونه که به این صحنه می نگریستم ، به مفهوم حقیقی پرچم پی بردم...

گوشی ام را در آوردم و همانگونه که داشتم از این صحنه روشن ، عکس میگرفتم با خودم گفتم:

گفتم که الف ، گفت دگر هیچ مگو/

در خانه اگر کس است،یک حرف بس است!

وزارت بیکارآفرینی

رئیس جمهور روحانی در روز 9اردیبهشت1397 ضمن انتقاد از روند آموزشی در ایران گفت: "جوانان باید حرفه بیاموزند و جذب بازار کار شوند ؛ دیگر آن دوره گذشته است که جوانان دیپلم و لیسانس و دکترا بگیرند و استخدام دولت شوند"

بنده از جمله کسانی هستم که به علت رویکردهای «لیبرال مدار» دولت «حسن روحانی» به شدت با وی مخالف هستم ولی با کلیات این سخن وی موافقم! هرچند که اطمینان ندارم که وی از این سخنان اراده حق داشته باشد!

نظام کنونی وزارت آموزش و پرورش بسیار نخبه کُش و فرساینده است و چه بسیار از هوشمندانی که در این ساز و کار باطلِ این وزارتخانه از دست میروند؛ ساز و کار های مزخرفی مثل رشته بندی ها و کنکور و حتی اطناب در دروس...

نمونه تاسفبار این است که حتی در کشورها توسعه یافته -که الگوی آموزش و پرورش به شمار میرود- دانش آموزان را بر حسب علایق به رشته های مختلف رهنمون میکنند و بیشتر نخبه ها به رشته های فنی و تکنیکی فرستاده میشوند در حالی که در ایران رشته های فنی برای دانش آموزان کم هوش گزیده میشود و در میان رشته های نظری انسان های کم هوش به رشته انسانی فرستاده میشوند و نخبگان علاقه مند به علوم انسانی یارای این را ندارند که حتی سخن پیوستن به این رشته را در خانواده مطرح کنند!

خب برای همین است که در کشور ما هیچ چیز سرجایش نیست!

نظام آموزشی ایران به تقلید از غرب بسیار طولانی طراحی شده در حالی که در سختگیرانه ترین نگاه ، یک دانش آموز میتواند در پانزده یا شانزده سالگی فارغ التحصیل شده و وارد بازار کار یا دانشگاه گردد!

یا اینکه چقدر مساله اخلاق و آموزش سبک زندگی و حتی آموزش تبدیل علم به کار به دانش آموزان آموخته میگردد؟ و هزاران مورد دیگر....

 اما چه میشود که بخش از بزرگی از زندگی دانش آموزان ایرانی در این نظام آموزشی به هدر میرود؟

تنها به دو دلیل و آن هم اینکه نظام آموزشی ایران ، وارداتی و کورکورانه است!

وگرنه در حالی که نظام های آموزشی جهان هر پنج سال یکبار مورد بازبینی قرار میگیرد ، تنها نمود اصلاحات در نظام آموزشی ایران تغییر کتب درسی و ادغام دوره های آموزشی است!

آقای روحانی و آقایان مسئول ؛ ترس اصلاح نظام آموزشی در حالی بر ما سایه افکنده است که تجربه ثابت کرده که اگر در آرامش اصلاحات را انجام ندهیم ، ناچار میشود در اوج استیصال و درماندگی دست به اصلاحات بزنید!

زمانی که در دهه هفتاد قرار بر این شد که دوره بعدظهری مدارس حذف شود و تنها دانش آموزان در صبح به مدرسه بروند ، بسیاری داد و فغان برداشتند که "این کار باعث افت تحصیلی دانش آموزان میگردد" اما زمان برعکس این سخن را نشان داد!

اصلاحات ترس ندارد و نباید گذاشت این «وزارت بیکار آفرینی» زندگی و آینده دیگران را نیز به یغما ببرد!

از مکتب علی تا مکتب لنین

یکی از انقلابیون مشهدی در دوره پهلوی از مردم متدین پول جمع میکرد و به یاری دانشجویان به کمک نیازمندان میرفت و بسیاری از گرسنگان را در سرمای سوزنده مشهد نجات داد!

یکبار یک کمونیست دو آتشه  به این انقلابی مشهدی گفته بود "این کمک های شما باعث ترمیم زخم مردم میشود و جامعه به مرز انقلاب علیه شاه نمیرسند!"

این انقلابی گفت: شما پیرو لنین هستید و ما پیرو امیرالمؤمنین ؛ لنین به شما گفته که به جامعه گرسنگی بدهید تا به مرز انفجار برسند ولی امیرالمؤمنین به ما دستور داده که یاور مظلومان و دشمن ستمگران باشیم!" (کونوا لِلمَظلومِ عَوناً وَ لِلظالِمِ خَصماً)

اکنون من از این مدعیان ایران پرستی در شگفتم که چگونه از یک سو دم از نژاد آریایی و اندیشه های راسیستی میزنند و از سوی دیگر هیچ رحمی به همین آریایی ها نشان نمیدهند!

چرا؟ آیا تنها بخاطر مخالفت با جمهوری اسلامی؟

خب شما هم که همان اندیشه کمونیست های زمان شاه را بر زبان می رانید!

برخی از ما ایرانیان چقدر عجیبیم!

معجونی هستیم از همه نوع اندیشه و عرف و عادت!

راستی ؛ نام آن انقلابی مشهدی «سید علی خامنه ای» بود!

بهانه باروت

پنجم نوامبر هر سال ، سلسله جشن هایی در انگلستان برگزار میشود که به «گای فاکس سوزان» شناخته میشود!

در این جشن ها قصد بر این بوده که علیه یکی از دشمنان پادشاهی انگلستان نفرت سازی شود اما همه این نقشه ها با یک فیلم سینمایی به هم ریخت و واژگون شد!

گای فاکس که سوژه اصلی این جشن هاست ، یک فرد انگلیسی است که به همراه گروهش به دلیل مسائل مذهبی میان فرقه ای مسیحیت دست به یک نقشه بزرگ برای کشتن پادشاه بریتانیا زد اما ناکام ماند!

انگلستان یک کشور کاتولیک بود که پس ظهور مذهب پروتستان شمار زیادی به این مذهب گرویدند و سران کاتولیک دست به کشتار و آزار پروتستان ها زدند ولی پس از به پادشاهی رسیدن ملکه الیزابت قدرت به دست پروتستان ها افتاد و این بار کاتولیک ها مورد آزار و اذیت قرار گرفتند تا جایی که بسیاری از کاتولیک های شهیر مثل « ویلیام شکسپیر » دست به «تقیه» زدند!

پس از ملکه الیزابت ، پادشاهی به «شاه جیمز یکم» رسید و کشتار و آزار کاتولیک ها شدت گرفت و بسیاری از بزرگان کاتولیک به فکر مقابله با شاهِ پروتستان افتادند و برای همین با گای فاکس که سربازِ کاتولیک گریخته از ارتش انگلستان بود ، در بروکسل دیدار نمودند و نقشه از میان برداشتن  شاه جیمز را مطرح کردند!

آنها به انگلستان برگشته و پس از اجاره کردن زیر زمینی که تا زیر کاخ پارلمان کشیده بود ، در آن سی و شش بشکه باروت جاسازی کردند تا در روز گشایش پارلمان(پنجم نوامبر)با انفجار باروت ، شاه جیمز و همه اشراف پروتستان را بکشند و قدرت دوباره به کاتولیک ها بازگردد.

اما دو روز پیش از گشایش پارلمان قضیه لو رفت و گای فاکس و همفکرانش دستگیر و به اعدام محکوم شدند!

از آن پس تا کنون بیش از چهارصد سال است که هر ساله این مراسم با شکوهِ فراوان برگزار میشود ولی این روند را یک فیلم سینمایی وارونه کرد و به فضای «ضدقهرمانی» گای فاکس پایان داد!

فیلم "وی فور وَندِتا" یا "الف مثل انتقام" که در سال2005اکران شد ، به گای فاکس چهره یک انقلابی قهرمان داد که علیه ستم و اختناق جنگیده و این پادسازی ها تا جایی پیش رفت که پس از چندی مرسوم شد در تظاهرات های ضد دولتی در جهان،بسیاری از معترضین از صورتک گای فاکس استفاده کنند و همچنین نظرسنجی یک نشریه انگلیسی نشان داد که در سال2015گای فاکس در میان فهرست صدنفره محبوب ترین های انگلیس، مقام دوم را کسب کرد!

داستان نفرت و محبوبیت گای فاکس نشان داد که میزان تاثیر رسانه ها بر مدیریت حب و بغض افراد چگونه است!

پس بهتر است بگوییم "جنگ نرم چیزی نیست جز مدیریت حب و بغض"

کیان فارسی و نفوذ فرهنگی

سفر هر سال بنده به عراق در ایام اربعین به اندازه ای خاطرات و ناگفته ها دارد که شاید نوشتن همه آنها کتابی بشود بس سترگ!

اما یکی از نکات جالبی که در کربلا دیدم و متوجه اهمیت رسانه و سینما در گسترش نفوذ در میان ملت ها شدم ، مساله توجه مردم عراق به شخصیت «کیان ایرانی» در سریال مختارنامه است.

سریال المختار ثقفی از جمله فیلم های ایرانی است که در جهان عرب مخاطبین بسیاری پیدا کرد.اما در عراق از این فیلم استقبال ویژه ای شد زیرا اولا سرگذشت فیلم در عراق میگذشت و ثانیا بیشتر عراقی ها شیعه هستند و با شخصیت های فیلم «همذات پنداری» میکنند. به ویژه در این برهه از زمان.

در سفر به عراق مشاهده کردم که برخی عراقی ها عکس بازیگر مختار و کیان را بر موکب هایشان زده بودند و حتی برخی دیگر نام موکب هایشان را "موکب کیان البطل" یا "موکب کیان الفارسی" نهاده بودند.

اما پس از اینکه با خود عراقی ها وارد گفتگو شدیم ، دانستیم که این مساله بیشتر از چیزی که میبینیم در میان مردم عراق رسوخ کرده است.

یادم هست که چند سال پیش با دوستان در جاده نجف به کربلا در حال پیاده روی بودیم و برای خستگی در کردن در کنار ستون دویست توقف کردیم.

برخی از دوستان به سوی صف غذاء شتافتند و من به سوی صف قضاء !!!

صف تقریبا بلندی بود و من برای وقت گذراندن سرگرم گفتگو با دور و بری هایم شدم.

در جلوی من یک مرد میانسال سبیلو هیکلی ایستاده بود و هنگامی که با هم گرم گرفتیم و از صحبت های عمومی کم کم به صحبت های خصوصی رسیدیم.

وی گفت : "چند تا بچه داری؟"🤔

من خندیدم و گفتم : "هنوز ازدواج نکردم"😅

با تعجب گفت : "چرا؟"😧

گفتم : "من خودم کوچکم ، هنوز بیست و دوسال دارم"😎

وی با اخم گفت : "پسر من هفده ساله است و بچه دارد"😠

این بار من تعجب کردم و گفتم : "جدا؟"😳

گفت : "بله ؛ خودم هم امسال هشتمین پسرم به دنیا آمد"👼

بیشتر تعجب کردم و گفتم : "یا الله ! هشت تا پسر؟"😱

گفت : "بله"😁

بعد وقتی شروع کرد به گفتن نامهایشان ، من در حد انفجار تعجب کردم: " احمد،حسین،زید،....و آخرینش هم کیان"

من گفتم :"کیان؟"🤔

گفت :"کیان فرمانده سپاه مختار ؛ من عاشق کیان و شجاعت و ایثارش شدم"😃

من چنان تعجب کردم که قابل گفتن نیست.

با خودم اندیشیدم که گویا اثر یک فیلم سریال ایرانی از اثر هزاران برگ کتاب بیشتر بوده است.

البته آنجا فکر کردم "شاید همین یک نفر اینگونه است" ولی در ادامه سفر به موارد دیگری هم برخورد کردم.

حتی امسال راننده ون که ما را به نجف رساند ، خودش گفت دوستش اسم پسرش را گذاشته "کیان فارسی" ! انگار یک ایرانی نام پسرش را بگذارد "حسین عربی"!

تازه در عراق بود که معنای جنگ فرهنگی را تا ژرفای استخوانم درک کردم.

تازه فهمیدم که چرا برخی ایرانی ها به نام «دیوید» بیشتر از نام «داوود» علاقه دارند.

پاسخش چیزی بود به نام "اثر رسانه"

دیر گفتید

یکی از علاقه های من کتابخوانی است و علاوه بر خواندن کتابهای گوناگون بر چند مورد تمرکز خاصی دارم و کتابهای آن موضوع را جمع آوری کرده و میخوانم!

یکی از این موضوعات ، مساله دفاع مقدس است که دوست دارم بدانم چگونه آغاز شد و چگونه ادامه یافت و چگونه پایان پذیرفت!

برای همین است که هر کتابی که درباره صدام تکریتی نوشته شده باشد را میخوانم و البته کتابهای نوشته شده توسط غیرایرانیان را بیشتر دوست دارم!

چون دشمن را از نگاه دشمن میبینم!

پس از خواندن آخرین کتاب منتشر شده درباره صدام (کتاب بازجویی از صدام ) خواستم آن را در کتابخانه ام و بخش کتابهای صدام بگذارم که نکته ای توجه مرا جلب کرد!

کتابهای بخش صدام -که غیرایرانی ها نوشته بودند- را در آوردم و نگاهی به سال انتشار آن کردم.

یک نکته مهم داشت و آن این بود که همه این کتابها پس از حمله صدام به کویت نوشته شده بود!

یعنی تا زمانی که صدام برای منافع غرب خطری نداشت ، «عزیز دل» آنها بود و وقتی که با حمله به کویت ، به سهام هایشان ضربه زد سیل کتابها علیه وی منتشر شد: چه در جهان غرب و چه در جهان عَرَب!

نکته مهم این است که همین حرف را هم آقای «جواد ظریف» در «اندیشکده بروکینز» بیان کرد...

اما چگونه برخی از ایرانی ها به همین «غرب منافق» اعتماد میکنند؟🧐

 

#فاعتبروا_یا_اولوا_الابصار

واکاوی یک تحریف بزرگ تاریخی ؛ ضرب شست فتحعلی شاه به وهابی ها🇮🇷

در درس تاریخ دبیرستان ، یکی از شاهان خائن ایران «فتحعلی شاه قاجار» معرفی میشد و معمولا در جو عمومی نیز وی را یک شاه بی عرضه معرفی میکنند که هفده شهر قفقاز را دو دستی به تزار بخشید.

من نیز تا زمانی مستقلاً در تاریخ ایران پژوهش نکردم ، چنین باوری داشتم ؛ اما اکنون میگویم که این گونه نیست!

بخش بزرگی از فحاشی هایی که به قاجار میشود ، زاییده تبلیغات ایدئولوگ های عصر پهلوی است ؛ زیرا آنها میکوشیدند تا اینگونه وانمود کنند که قاجارها در حال نابودسازی ایران بودند و ناگهان یک منجی ظهور کرد و ایران را یکسره از عصر غارنشینی به عصر مدرن کشاند : رضاشاه !!

و بدبختانه این هدفشان را نیز به خوبی پیاده کردند و اکنون نیز این تبلیغات مغرضانه با پول بیت المال انجام میگیرد و نتیجه اش این میشود که در برابر حرم امام رضا (ع) فریاد میزنند "رضاخان روحت شاد" ؛ انگار در برابر حرم امام حسین(ع) داد بکشند: "متوکل؛روحت شاد"

بنابراین "تاریخ ایران معاصر" نیازمند یک بازخوانی نو بدون اغراض سیاسی و ماسونیک است.

هرچند که فتحعلی شاه در دو جنگ طاقت فرسا ، قفقاز را از دست داد اما این شکست برتر از شکستی است که در عصر پهلوی آرارات (در ترکیه کنونی)و فیروزه (در ترکمنستان کنونی)و بحرین (کشورکنونی)و جزیره عربی (در عربستان کنونی)و بلندی های ذهاب و نفتخانه (در عراق کنونی)را بدون شلیک حتی یک گلوله به بیگانه واگذار کردند.

رویدادهای پیروزمندانه دیگری در دوره فتحعلی شاه انجام شد که هیچگاه از آن یاد نمیشود ، مانند پیروزی های او بر لشکرهای عثمانی و ترکمن و افغان و سعودی !!

همچنین وی ملوک الطوایفی ایران را تا حدودی از میان برد و همچنین سبک های ساسانی را دوباره احیا نمود و شهرهای بسیاری ساخت ؛ مانند همین شهر اراک کنونی.

درباره جنگ فتحعلی شاه با سعودی ها تاکنون کمتر کتابی از آن یاد کرده اند و داستان جالبی دارد!

پس از ظهور وهابیت در جنوب خلیج فارس ، آنها دست به حملات خانمانسوزی به اماکن مقدس اسلامی زدند که اوج آن در حمله محمد بن سعود به کربلا و کشتار زوار و ساکنین آنجا و غارت حرم حسینی رخ داد.

پس از آن ، وی به سبک پیامبراکرم به پادشاهان مصر و ایران و عثمانی نامه نوشت و آنها را دعوت به پذیرش وهابیت نمود!

نامه وی به فتحعلی شاه تندتر از همه بود و در آن پس از متهم کردن شیعیان به شرک ، شاه را دعوت به پذیرش آیین وهابی نمود و تهدید کرد چنانچه فتحعلی شاه دعوت وی را نپذیرد به سرنوشت ساکنان کربلا دچار میگردد.

اما پاسخ فتحعلی شاه مؤدبانه اما راسخ بود و ضمن رد شرک شیعیان ، توحید را در ذات شیعه دانست و دعوت کرد که "بن سعود" گروهی از علمای وهابی را به ایران گسیل دارد تا با علمای شیعه مناظره کنند.

شاه قاجار در پاسخ به تهدید نظامی سعودی ها ، او نیز وعده پاسخ نظامی داد.

پس از این نامه نگاری ، بن سعود حملات وحشیانه ای به بحرین و مسقط نمود که در این زمان فتحعلی شاه به فرزندش شاهزاده حسینعلی میرزا (حاکم استان فارس) دستور جنگ داد.

حسینعلی میرزا نیز سپاهی به فرماندهی صادق خان دولو آماده کرد و روانه جنگ با سعودی ها شد.

در بندر مسقط جنگ شدیدی درگرفت که سربازان ایرانی به شدت سعودی ها را شکست دادند و مسقط آزاد شد.

پس از آن لشگر ایران به سوی نجد روانه شد و با ضربات پیاپی بر سعودی ها تا نزدیکی الدرعیة (در بیست کیلومتری ریاض) پیشروی کرد و بن سعود که خودش را در معرض سقوط میدید ، با فرستادن سفیری به دربار ایران ضمن پوزش خواهی درخواست صلح کرد و در پی این اقدام ، سپاه ایران از نجد عقب کشید و سروری ایران بر خلیج فارس بار دیگر ثابت شد.

البته فتحعلی شاه کوشید با روش دیپلماتیک از شر سعودی ها به طور کامل رها شود و برای همین سفیری به نزد «محمدعلی پاشا» (حاکم مصر) فرستاد و خواستار تنبیه و ریشه کن سازی وهابیت شد و او نیز لشگر بزرگی به فرماندهی ابراهیم پاشا فرستاد و لشگر وی پس از تسخیر درعیه و ریاض ، بن سعود را دستگیر کرده  و به استانبول فرستادند و در آنجا به دستور پادشاه عثمانی کشته شد.

ای کاش یک کارگردان به در بخور در سینمای ایران وجود داشت تا در این روزگار شاخ و شانه کشی سعودی ها ، از این سرگذشت تاریخی فیلمی دشمن شکن بسازد ؛ کاش همانگوکه که به سازندگان «تبریز مه آلود» پروبال دادند ، به چنین سناریویی نیز پر و بال میدادند. اما افسوس...

.

اوزون برون حلال شد

یکی از سرگرمی های شبانه من پیش از خواب چرخ زدن کوتاه در سایت ها ، جستجوی گوگلی برخی موضوعاتی که در در روز به اندیشه ام میرسد و چرخ زدن در کانال های تلگرامی ، به ویژه کانال های جوک و لطیفه است.

میتوانم بگویم شاید تنها کسی هستم که به تاریخ لطیفه و طنز و جوک پرداخته ام و کوشیده ام درباره جوک ها و منشاء آن در گذشته و حال به جستجو بپردازم.

مدتی پیش ، جوک عجیبی خواندم که اصلا منظورش را نفهمیدم:

 

(( میگن چند نفر توی بهشت نشسته بودند که سقف باز شد یکی از جهنم افتاد تو بهشت.

گفتند: چی شده؟

گفت: من مادرم نفرین کرده بود رفته بودم جهنم، ولی الان منو بخشیده، افتادم بهشت!

چند لحظه بعد یکی دیگه افتاد، گفتند: توچی؟ 

گفت: حق یتیم خوردم رفتم جهنم، ولی خانواده ام رضایت گرفتن اومدم بهشت

داشتند صحبت میکردند که یهو سقف بهشت باز شد و یکی آویزون موند، یعنی از شکم تا سر ، توی بهشت و بقیه توی جهنم.

گفتند: تو چیکار کردی؟

گفت: من ماهی «اوزون برون» خوردم حرام بود رفتم جهنم، الان حلال کردند اومدم بهشت!!

گفتند: پس چرا نمیای پایین؟

میگه: آخه خالی نخوردم، با سه پیک عرق خوردم اون هنوز حلال نشده ))

 

این جوک برایم بسیار بی مفهوم بود و با خودم میگفتم :"منظور این جوک چه بود؟"

چون این ماهی که ترکمن ها به آن "اوزون برون" (به معنی : دماغ دراز) می گفتند ، همان ماهی است که فارس ها به آن خاویار میگویند.

ماهی خاویار که حرام نیست ؛ پس این جوک چه میگوید؟؟؟

تا اینکه حدود یک ماه بعد ، یادم آمد که سالها پیش یکی از خویشاوندان بنده به من گفته بود : "در دهه شصت امام خمینی یک ماهی حرام گوشت را حلال کرده بود."

من این سخن وی را در آن زمان نپذیرفتم ولی اکنون با یادآوری این خاطره ، بلافاصله شاخک هایم تیز شد و همان هنگام در اینترنت این مطلب را جستجو کردم و نتایج شگفت انگیزی را به دست آوردم.

همانگونه که میدانید از خوراکی های دریایی تنها ماهی های پولک دار ( فلس دار) و

میگو و گیاهان دریایی حلال است.

درهمین باره روزنامه «شرق» در صفحه نوزده مورخه سیزده مهر هزار و سیصد و نود و پنج (13/07/1395) خود در بخش روزنه در مطلبی با عنوان "روایت تازه از حلال شدن اوزون برون"  از قول «محمد هاشمی» نوشت که «یدالله سحابی» با حضور در نزد امام خمینی ثابت کرد که ماهی خاویار در کودکی فلس یا پولک دارد و به مرور این پولک ها میریزد و امام بر همین مبنا حکم به حلیت اوزون برون داد ؛ شرق در دنباله نوشت :

((روز گذشته «محمد میرمحمدصادقی» ، معاون وقت وزیر کشاورزی در امر شیلات و مدیرعامل شرکت سهامی شیلات ایران در سال های شصت تا شصت و سه ، متنی را در اختیار روزنامه قرار داد که در ادامه می آید: با انتصاب این جانب به مسئولیت مذکور از سوی آقای سلامتی (وزیر وقت کشاورزی)، متوجه شدم سال ها است بحث حرمت و حلیت خاویار مطرح است. در سال هزار و سیصد و پنجاه و دو «مرحوم آیت الله کمره ای» در روزنامه های آن زمان، حلیت آن را اعلام کرد ولی با هجمه مواجه شد و موضوع مسکوت ماند. این جانب با عنایت به این امر مهم و خطیر، با همکاری و پشتیبانی «مرحوم آیت الله احسان بخش» ، نماینده حضرت امام (ره) و امام جمعه وقت، ترتیب جلسه ای را با حضور کارشناسان شیلات، آیات و استادانی مانند مرحوم آیت الله احسان بخش، مرحوم آیت الله ایروانی ، مرحوم آیت الله آذری قمی و آیت الله شیخ جعفر؟ (احتمالا رئیس دفتر استفتائات حضرت امام)، در شیلات بندر انزلی برگزار کردیم. در جلسه مذکور پاره ای روحانیون کم مایه محلی به تحریک نماینده وقت بندر انزلی که از اعضای انجمن ضد بهائیت بود، سعی در ایجاد آشفتگی کردند؛ اما با نظر کلیه اعضا، ماهی اوزون برون و سایر ماهیان خاویاری حلال تشخیص داده شد و براساس آن، گزارشی مکتوب خدمت حضرت امام (ره) ارائه شد و حضرت ایشان، آن را منوط به نظر کارشناسان متعهد کردند. چند ماهی طول کشید تا نظر ایشان را درباره کارشناس متعهد بدانیم و سرانجام ایشان اظهار کردند، منظور از متعهد کسی است که به علم خیانت نکند ؛ سرانجام در سال شصت و دو یا اوایل شصت و سه ، در یک برنامه تلویزیونی با خوردن یک دانه خاویار حلیت آن را اعلام کردم. در این باره "رسانه های مختلف جهانی و داخلی" مطلبی را درج کردند و "در فضای عمومی طنزهای زیادی مطرح شد" . متعاقب آن، پاره ای از مراکز قدرت با تحریک انجمنی ها برخلاف نظر حضرت امام (ره) فعال شدند که در دفاع از نظر ایشان، مجله « پاسدار اسلام » به مدیریت جناب حجت الاسلام رحیمیان (از اعضای محترم دفتر حضرت امام)، مقالات متعددی را در چند شماره چاپ کرد. در صورت لزوم مدارک مکتوب تقدیم می شود.))

بنده در همین یک متن نکات مهمی دیدم:

1-گروهی از کارشناسان فقهی و علمی گردآمدند تا مساله حرمت یا حلیت ماهی خاویار را حل کنند.

2-این اقدام ، با مخالفت شدید "انجمن ضدبهائیت گیلان" (همان انجمن حجتیه خودمان) روبرو شد.

3-پس از اعلام حلیت خاویار ، این مساله مورد توجه رسانه های جهانی قرار گرفت

4-این مساله در "فضای عمومی طنز های زیادی ایجاد کرد."

5-انجمن حجتیه دست به تحریک برای مخالفت با حکم امام زد.

 

اکنون میتوانیم بفهمیم که آن جوک که ذکرش رفت ، یکی از همان طنزهایی است که در گزارش شرق به آن اشاره شد.

اما پرسش بنیانی که مطرح میشود این است که این جوک در جو دهه شصتی یک جوک امنیتی به شمار می آمده و قطعا این جوک در سطح شفاهی ماند و در هیچ کتاب یا مجله ای مکتوب نگردید ؛ پس چگونه است که پس از حدود سی و اندی سال ، یکباره این جوک سر برمی آورد در حالی که این جوک باید در زیر خروارهای زمان دفن شده باشد؟؟؟

مگر اینکه دو سرنخ ماجرا را به هم وصل کنیم :

(( آیا انجمن حجتیه -که مخالف این اقدام بود- این جوک را در دهه شصت ساخت و در دهه نود آن را بازنشر داد؟ ))

من بعید میدانم این بازنشر جوکهای زیرخاکی اتفاقی و یا بدون سوءنیت باشد.

هرچند ، این نیز یک دیدگاه اثبات نشده است.

.