سینمای کمونیسم
سینمای کمونیسم
نقل است که «جوزف استالین» گفته بود : "اگر سینما در اختیارم بود ، دنیا را فتح میکردم"
این سخن کسی است که روسیه را از ژرفای ناتوانی اجتماعی اش به جایی رساند که تبدیل شد به یک قدرت علمی و نظامی و صنعتی و ادبی در جهان.
اما ایرادی که سیستم کمونیستی شوروی داشت این بود که نتوانست با رسانه جدید خودش را به جهان معرفی کند.
شوروی توانست از دوره لنین در زمینه شعر و ادبیات بسیار پیشرفت کند و رمان های زیبایی مانند «دل سگ» یا «دن آرام» یا «جنگ و صلح» را تولید کند که به زودی جایش را در همه جهان باز کرد.
ولی هیچگاه نتوانست از مدل رو به رشد سینما بهره ای ببرد.
چندین فیلم ساخته شد ولی سینمای شوروی جایی در سینمای جهان نیافت.
علتهای عمده فراوانی هم داشت که باید موشکافی شود ، ولی یکی از دلایلش این بود که شوروی نتوانست مدل بومی سینمای خودش را ارائه دهد.
برای اینکه منظورم واضح شود ، باید چند نمونه ارائه کنم:
مثلا هالیوود و سینمای آمریکا مدل اصلی سینمای جهان را تامین میکند ولی سینماهای دیگری هستند که با ارائه مدل بومی خودشان ، توانسته اند سینمای بومی خود را به جهانیان معرفی کنند.
مثلا سینمای هند یعنی بالیوود مدل سینمای هندی را به جهان معرفی کرده است که عناصر اصلی آن عبارتند از : یکه قهرمانی ، آوازها و رقص های میان فیلم ، خالی بندی های گزاف ، پیروزی کامل عنصر خوب.
چند سینمای دیگر که توانسته است در جهان مدل سینمایی خاص خود را ارائه دهد عبارت اند از : سینمای ژاپن ، سینمای چین یا سینمای کره و سینمای ترکیه .
این چند مدل نشان دهنده آن است که این اندیشه وادادگان سینمای ایران اشتباه است که سینمای جهان را تنها در هالیوود و کن و اسکار میبینند و همین اندیشه باعث شده که در فضای فیلمسازی جهانی جایی نداشته باشیم و کارگردان های ما ناچارند برای دریافت جایزه های غربی به خود و ملت خویش و تاریخ خویش و نظام سیاسی خویش فحش بدهند تا بلکه بتوانند چند جایزه #نخل و #تمشک و تندیس دریافت کنند.
آیا به راستی ما نمی توانیم مدل خاص سینمای خودمان را ارائه کنیم؟ مدل «سینمای ایرانی»
