شاید تا کنون درباره رنسانس چیزی شنیده
اید یا دستکم نامش به گوشتان خورده.
رنسانس (به معنی نوزایی) نام عصری سیصد
ساله در اروپا است که قرون وسطا را به قرون جدید پیوند می دهد ؛ زیرا دانش های باستانی
اروپا که در دست مسلمانان بود ، بازتولید شد و به دانش های بزرگتری رسید که شامل :
دانش های هنری و صنعتی و انسانی و تجربی بود و حتی بر دین و کلیسا نیز تاثیر گذاشت.
اما شاید برایتان جالب باشد که موتور محرّکه
عصر رنسانس توسط پول ربوی بانکها روشن شد.
در شهر فلورانس ایتالیا خانواده ای وجود
داشت که این جرقه عصر رنسانس را روشن کرد؛ خانواده مدیچی از جمله خانواده های ثروتمندی
بود که ثروت خود را از طریق ربا گرفتن از روی وام مردم به دست می آورد و سپس با گسترش
دادن شعبه های بانک خود در سراسر اروپا و رباخواری از مردم ، چنان ثروتی به هم زد
که حتی گاهی پادشاهان نیز از آنها وام میگرفتند.
رباخواری آنها طوری بود که مردم به آنها
لقب «خونخواران بدتر از یهود» داده بودند و بخاطر همین مسئله بخش بزرگی از توده مردم
با آنها دشمن شده بودند.
ثروت مدیچی ها چنان زیاد و افسانه ای شد
که آنها به طور طبیعی فرمانروایان جمهوری فلورانس شده بودند و رای اعضای سینوریه
(پارلمان فلورانس) را به دست آوردند و حالا بماند که خودشان هم تبدیل شدند به عضو ثابت
سینوریه!!!
اما رباخواری گسترده مدیچی ها از یکسو دشمنی پاپ را برمی انگیخت و از سوی دیگر فشار رباهای آنان بر خزانه شاهان اروپا ، بذر کینه
را در دل آنها کاشت.
این دشمنی ها باعث شد که مدیچی ها پول خود
را صرف تعیین پاپ ها و شاهان نمایند و این استراتژی آنها چنان بالا گرفت که پس از چندی
، چندین پاپ و شاهبانو از میان خاندان مدیچی به قدرت رسیدند؛ مانند «پاپ لئون دهم» ، «پاپ کلمنت هفتم» و «پاپ پیوس چهارم» .
در فرانسه نیز دو شاهبانو از میان مدیچی
ها برگزیده شدند : «کاترین دومدیچی» و «ماری دومدیچی» .
و بدتر اینکه همین مدیچی ها برای دریافت
قدرت بیشتر ، دست به فجایع بزرگی در اروپا زدند ؛ مانند «جنگ سی ساله مذهبی» که توسط
پاپ لئون دهم کلید خورد و نیمی از اروپا را ویران کرد و «کشتار سن بارتلمی» که توسط
کاترین دومدیچی (یا دومدیسی) انجام شد.
به هرحال امپراتوری مدیچی ها در قرن شانزدهم
با انحلال «بانک مدیچی» رو به نابودی گذاشت و در قرن هجدهم به طور کامل منقرض شد ولی
مورخین امپراتوری سیصدساله مدیچی ها را - با همه خونخوارگی و پلیدی هایش - دارای نکات
روشن و قابل توجهی می دانند.
مدیچی ها با اینکه ثروت کلان نامشروعی از
راه ربا گرد آورده بودند ولی دو ویژگی مهم داشتند که اولا خودشان اهل هنر و ادب و دانش
و صنعت بودند و ثانیا بخش مهمی از ثروت خود را وقف دانشمندان و صنعتگران و ادیبان و
هنرمندان میکردند. افرادی مانند داوینچی ، میکل آنژ ، ماکیاول ، امریکو وسپوچی
و بسیاری دیگر در همین دربار مدیچی ها پرورش یافتند ولی نکته جالبی نیز اینجا است که
هنر اروتیک رنسانسی از سوی همین مدیچی های فلورانس با تندیس های برهنه میکل آنژ و
داوینچی آغاز شد.
توجه زیاد مدیچی ها به دانش باعث شد که
پس از فتح قسطنطنیه به دست عثمانی ها ، بسیاری از دانشمندان یونانی با صدها نسخه
کتاب نفیس یونانی و اسلامی رهسپار فلورانس شوند و این کتاب ها دروازه ای بود که اروپایی
ها به وسیله آن سَری به دنیای باستان زدند و برای همین است که سال آغاز رنسانس را همان
سال فتح قسطنطنیه و مکان آغاز آن را در فلورانس میدانند.
همین یک نقطه روشن درباره خاندان مدیچی
باعث شده است که بسیاری در غرب ، هزاران نقطه تاریک و پلید درباره مدیچی ها را فراموش
کنند و دم از #ربای_خوب بزنند و بگویند : "اگر مدیچی ها ربا خوردند ، به جایش
چراغ دانش و هنر و صنعت را در جهان روشن کردند"
همین اندیشه منجر میشود به ساخت دو فیلم
پربیننده مدیچی اربابان فلورانس ( medici master of
florence) و اهریمن داوینچی ( davinci's demon) که راهبرد "تطهیر مدیچی"
و اسطوره سازی از آنها را در پیش میگیرد.
همین راهبرد در ایران تبدیل میشود به استراتژی تطهیر غارتگران اقتصادی که سرکرده این استراتژی با وقاحت بی پایان میگوید :
"اینها نباید اعدام شوند چون شغل های بسیاری برای ایرانی ها درست می کنند."
اشکال بزرگ ما این است که تاریخ غرب را
به درستی نمی دانیم که اینگونه در ورطه فساد "مدیچی های ایران" افتاده ایم
که حتی همان یک نقطه روشن مدیچی های فلورانس را ندارند و حتی دشمن هنر و صنعت و دانش
در ایران هستند.
و تاسف بزرگتر این است که تاکنون هیچ کتاب مستقلی درباره
مدیچی ها به زبان فارسی نوشته یا ترجمه نشده است و این جای بسی افسوس دارد.
